Η νύχτα που ήσουν παιδί και κοιμήθηκες αγκαλιά με τη σπυριάρα μπάλα, και το κουτί με τα καινούρια παπούτσια.
Η νύχτα που από τις ακαδημίες σου ανακοίνωσαν ότι θα παίξεις στην 1η ομάδα .
Η νύχτα που η ώρα είχε περάσει, τα φώτα έσβηναν αλλά εσύ και οι φίλοι σου ήσασταν εκεί για άλλο μονάκι, μέτα την προπόνηση.
Η νύχτα που πανηγύρισες την άνοδο της ομάδας στην επόμενη κατηγορία.
Έτσι λοιπόν άρχισαν όλα, ήταν Κυριακή βράδυ πριν 20 μέρες, περνώντας από το γήπεδο στην οδό Σάμου κοντοστάθηκα και στο μυαλό μου ήρθαν όλες οι στιγμές που ως παίκτης του Λαρισαϊκού Αγίου Παύλου έζησα εκεί. Σήκωσα αμέσως το τηλέφωνο και πήρα τον παλιό μου συμπαίκτη τον Αντρέα λέγοντας του πάρε τον Φαίδωνα και τον Αλέξη, παίρνω τον Κώστα και τον Σταυρό σας έχουμε ο χαμένος κερνάει τις μπύρες. Έτοιμος μου λέει αλλά λείπω στο εξοχικό. Θα το κανονίσουμε…..
Έφυγα ξενερωμένος… Πριν ακόμα φτάσω στο σπίτι τα μηνύματα έπεφταν βροχή από την παλιοπαρέα. Τότε ο στόχος μεγάλωσε το μονάκι που οραματίστηκα έγινε διπλό και τα κοινωνικά δίκτυα εξυπηρέτησαν άψογα το λόγο της δημιουργίας τους. 50 παλαίμαχοι του Λαρισαϊκού Αγίου Παύλου απαιτούσαμε από τους εαυτούς μας αυτό το reunion.
Ανέβηκε ο πήχης και σε μια εκδήλωση στην Συνοικία έπιασα το δήμαρχο και του είπα ότι κανονίζω έναν αγώνα παλαιμάχων στη γειτονιά με αφορμή τον εορτασμό του Αγίου Παύλου και θέλω τη βοήθεια σου. Άμεσα επικοινώνησε με τους συνεργάτες του και μου είπε προχώρα… Το εικοσαήμερο αυτό η περιοχή έλαμψε, το γήπεδο βάφτηκε, μπήκαν διχτάκια, προστατευτικά στις μπασκέτες, καρέκλες, ηχητική εγκατάσταση αντικαταστάθηκαν οι προβολείς και όλα ήταν έτοιμα για το ραντεβού.
[full_width]